Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Też tak sądzę. Jestem ciekaw co też przygotowałeś dziekanie... - mruknął pod nosem Aravial ziewając.

- Otóż wykładu nie będzie. - oznajmił dziekan. - Miast tego będziecie dziś mieli lekcję praktyczną.

Ich ławki i przybory zniknęły, uczniowie zostali postawieni do pionu. Przed każdym z nich lewitowała księga zaklęć. Ściany przybrały kolor czarny, a kontrastujące, białe cele - szkielety - stanęły w rządku naprzeciw studentów.

- Podzielimy ją na dwie części. Pierwsza część to ćwiczenie podstawowych zaklęć ofensywnych. Jeśli ktoś wyjątkowo dobrze się spisze w tej części zakwalifikuje się do części drugiej, czyli pojedynku ze mną. - Zefir stał za nimi i głośnym, czystym głosem wymawiał swe instrukcje. - Zrozumiano? Instrukcje będą pojawiać się na ścianie nad szkieletami.

Gerard wyprostował się i spojrzał na szkielet przed nim. Potem spojrzał na Księgę. Co to będzie. Pomyślał. Rozluźnił się i stanął twarzą do szkieletu. Co to będzie, co to będzie. Pomyślał znowu.

Ireth drgnęła lekko. Ogień, nie sądziła, że będzie zaczynać właśnie od niego.
A może wiedziała to od samego początku?
Teraz przestało się liczyć to co było dookoła, tylko księga i 'szczerzący' zęby szkielet przed sobą. Przebiegła wzrokiem po tekście i ilustracjach zawartych w opasłym tomisku. Niemal chciałoby się rzec 'prościzna', którą oczywiście to zaklęcie nie było.
Po pierwsze skupienie. Znalezienie w sobie tej energii, tej która sprawiła polimorfce tyle kłopotów i niemal doprowadziła do śmierci.
Po drugie uformowanie tejże energii w kule.
I po trzecie wyzwolenie jej... W stronę szkieletu, żadną inną.
W oczach stanęly jej żywe obrazy. Poparzenia skóry, wypalone w różnych materiałach dziury, rozgrzany do czerwoności metal, czyli wszysko co jakoś wiąże się z ogniem i ciepłem, potem jednak napłyneło coś zupełnie innego. Widok martwych ciał wilków, Zelda wnoszący szare skóry do karczmy... Jej wściekłość, wściekłość, która nigdzie nie mogła znaleźć ujścia. Bezsilna.
Wyciągnęła przed siebie dłoń, nad nią pojawił się najpierw mały płomyk, który jednak rósł i to w zaskakuąco szybkim tępie. Tak samo w środku narastała jej złość.
W końcu sama nie mogła znieść ciepła kuli wielkości piłki. Wykonała ręką ruch, jakby chciała ją podnieść i cisnąć przed siebie. Tak też się stało. Ognisty pocisk z całą swoją okazałością uderzył w stojący na przeciwo szkielet, przy okazji strącając mu głowę z kościstych barków i 'barwiąc' kości na czarno.
Polimorfce ostro zakręciło się w głowie i kolana jakby się pod nią ugięły, nie upadła jednak, nie drgnęła, nie poruszyła się nawet o cal. W głowie słyszała jednostajny, nieprzyjemy szum, ale on też się nie liczył. Liczył się w połowie czarny, bezgłowy szkielet. O cholera. pomyślała, w głębi swojej podwójnej świadomości łudziła się, że jednak jej się nie uda, ale teraz... Teraz to raz na zawsze wkopała się w ogień, tylko jeszcze nie do końca zdawała sobie z tego sprawę.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2008-08-02 15:13:37)

Nekromanta uderzył otwartą dłonią w czoło.

- No tak! Jak zwykle o czymś zapomniałem.

Podszedł do Ireth.

- Ireth, Ireth, Ireth... Widzę, że z ogniem radzisz sobie całkiem nieźle. - poklepał ją po plecach. - Ale wiedz, że skoro potrafisz kontrolować tę energię, to z odrobiną praktyki będzie ci dane także kontrolować wiele innych. Ja sam przez pewien czas łudziłem się, że jestem stworzony jedynie do zaklęć z dziedziny Nekromancji... A teraz proszę. Nawet leczenie mi wychodzi... Przynajmniej zazwyczaj.

Po swoim krótkim monologu oznajmił:

- Chcę, żebyś została tutaj po wykładzie.

Aravial nie lubił ognia. Ogień parzył i miał dziwną skłonność do zwiększania swojej objętości. Ale cóż... Nie chciał się skompromitować. Ale jak to zrobić? Spojrzał do księgi. Instrucje niezbyt mu pomagały. Miałdość schematyczne podejście do magii. Umiał wywołać strumień, to nie wymagało żadnej finezji. Nic prostszego. Ale kula? No cóż. Trzeba będzie zrobić to "na około" i po swojemu. Miał nadzieje ze dziekanowi chodzi tylko o efekt. Zachrzęścił palcami i powiedział donośnym głosem:
- Caelus arbiterii! - po czym wydał kilka wyjątkowo obco brzmiących dźwięków. Niektóre były chyba liczbami starożytnymi.
Uformował się malutki portal i utworzył małą kulę. Powoli wypełnił się czystą esencją płomieni. Białą jak śnieg. Aravial wziął głęboki oddech. Czół jak opuszcza go energia. Tymczasem kula świeciła coraz jaśniej. Zagapił się zbyt długo trzymając czar przy sobie. Ale już sie ocknął. Wykonał kilka nerwowych ruchów i wyrzekł kilka gardłowych słów. Cały rytuał trwał już chyba dwadzieścia sekund. Kula ciągle otoczone półprzejrzystą odbijająca światło otoczką ruszyła ku szkieletowi. Nie zdążyła go jednak dotknąć. Otoczka w ostatniej chwili zniknęła uwalniając energię. Nastąpiła eksplozja światła i gorąca. Aravial oślepiony zamknął oczy i jęknął od parzącej fali powietrza, które weń uderzyła. Rąbki jego szaty, już od dawna poprzepalane rozżarzyły się jak węgielek do fajki. Tymczasem ze szkieletu pozostała kubka popiołu, ściana za miejscem w którym stał była rozgrzana tak że zdawała się być bliska upłynnienia. Planista początkowo upadł na kolana ale szybko podniósł się i stał teraz czekając na uwagi Zefira, był tylko nieco sztywniejszy niż zwykle. Na prawdę zaś kosztowało go to wiele więcej wysiłku niz otwarcie zwykłego portalu. Mroczyło go, czuł ze jest bliski wymiotów. Wszystko trwało może minutę.

Gerard znowu spróbował. Tym razem dłużej czekał z zamknięciem oczu. Powoli dotarło do niego że dłonie ma gorące. Zamknął oczy. Tym razem zobaczył szczęki wilka. Usłyszał huk po czym zrozumiał że wysłał się na drugą stronę sali. Wrócił na pozycję wyjściową i eksperymentował z ilością energii. Zauważył że to był odrzut, bo szkielet dostał nad prawym ramieniem.

Ostatnio edytowany przez grom79 (2008-08-02 16:02:08)