Zakon Światła Ostoja Fantazji

Pokiwała głową ze zrozumieniem, w zamyśleniu wodząc palcem wokół brzegu kielicha.
- Tak... Miłość może być wielkim prezentem - powiedziała obserwując ruch swojego własnego palca.
Może także być przekleństwem jeżeli Bogowie zechcą jedynie się zabawić naszym żywotem - dodała w myślach nie odważywszy się wypowiedzieć tych słów na głos. Trzask kości wyrwał ją z zamyślenia.
- Czasem lepszym wyjściem bywa masaż - zaśmiała się lekko kołysząc nogą. - Dla niektórych to moze być drażniące - zauważyła. - Nie żeby mnie to przeszkadzało... - uśmiechnęła się uprzejmie. Rzeczywiście nie przeszkadzało jej. Słyszała podobne trzaski wielokrotnie i prawdę powiedziawszy bawiły ją one nawet. Miała wrażenie, że to czas staje na ramionach przeciągającego się i daje mu łupnia w plecy. I nie wiedziała czemu, jednak zawsze w tych jej wyobrażeniach czas miał postać okrągłego rumianego krasnoluda z ryżą brodą.

- Przecież to tylko masaż - mruknęła zdziwiona, lecz po chwili parsknęła śmiechem uświadamiając sobie o jakim masażu mogli myśleć Wielcy Kapłani. - Przyjdź kiedyś wieczorem do Domu Wody, to coś pomyślimy... Duchy nie powinny mieć nic przeciwko odrobinie nadprogramowej pomocy- zaśmiała się i podążyła wzrokiem za spojrzeniem anioła w stronę mebla. Potrząsnęła głową i czknęła cicho. Zaczerwieniona zakryła usta dłonią. Spojrzała pełnym niezrozumienia wzrokiem na ubawionego Arcykapłana.
- Siekiera Świątynna? - uniosła brew - Nie masz zamiaru powiedzieć, że... - podniosła się by podejść do nieszczęsnego barku, lecz nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Opadła pupą na siedzisko i zamrugała zdezorientowana - ...ścina z nóg od zaraz... - dokończyła opierając się zrezygnowawszy z dalszych prób podniesienia się.
- Upiłeś mnie... Z premedytacją - oskarżycielsko wytknęła palec w stronę Darka, jednak na jej ustach błądził uśmiech, cała sytuacja bowiem wydała jej się niezwykle zabawna. Dawno nie upiła się i nie szumiało jej w głowie i było to zdecydowanie intrygujące uczucie.

- Trzymałeś? - zachichotała upiwszy kolejny łyk. Podejrzewała, ze bliżej temu było do bimbru zabarwianemu sokiem niż do wina, ale w smaku zadziwiająco dobre i całkiem nieźle się piło. - Na specjalną okazję? - chichotała nadal - Kogo nią chciałeś uraczyć? - parsknęła śmiechem na dobre, gdy przed oczami przemknęło jej małe stadko puszystych królików. Zamrugała z niedowierzaniem. Myszki zdarzało jej się widywać wcześniej, lecz króliki...
Mocne diabelstwo...  - Zerknęła na kielich i pokiwała głową z uznaniem. Odprowadziła wzrokiem Arcykapłana i zaśmiała się głośno na wspomnienie orła, którego wywinął.
- Ja nie chcę nawet wiedzieć jak Wy po tej Świątynnej Siekierze latacie... - krzyknęła za aniołem. Gdy się wynurzył z drugiego pokoju powstrzymała kolejne parsknięcie - Ja się czuję jakbym sama miała zaraz skrzydeł dostać - wyznała. W głowie jej szumiało przyjemnie, ciało rozluźniało się z każdą chwilą. W zasadzie zaczynało się jej robić błogo i przytulnie.
- Uległa? - uniosła brew i przeciągnęła się - Uważasz że do tego potrzebne było wino? - zamrugała niewinnie i uśmiechnęła się tajemniczo. Nie sposób było zgadnąć o co jej chodziło. Na nadmiernie pijaną także nie wyglądała. Przeciągnęła dłonią wzdłuż szyjki kielicha aż do jego brzegów i zamoczyła palec w winie, uniosła ku ustom siedzącego obok niej anioła i już miała dotknąć jego warg, gdy nagle zabrała dłoń i szybko zlizawszy kroplę oparła się wygodnie, rękę kładąc znów na blacie biurka.

Nawet nie pomyślała o tym, żeby się ruszyć, bowiem wbrew pozorom była nieźle wstawiona.
- Być może wystarczą delikatne gesty - wyszeptała ocierając się szyją o opuszki jego palców - bardziej poufałe... - nie spuściła z niego wzroku - a może wystarczy uśmiech i szczerość... - dodała unosząc kąciki ust. - Może to Twoja obecność... - mruknęła - a może to moja natura... - palcami powiodła po swoim przedramieniu i zatrzymała się w okolicy łokcia, delikatnie obejmując ów dłonią. Uśmiechnęła się rozbawiona obserwując jego ruchy.
- Woda będzie w sam raz - zauważyła wyczuwając aromat płynu. Wody nie pomyliła by z niczym innym.

- Coś więcej... coś mniej.. - przekomarzała się z nim pełna uśmiechu. Myśli w jej głowie wirowały w radosnej i beztroskiej gonitwie. Sięgnęła po szklaneczkę z wodą i piła małymi łyczkami
- Czy to naprawdę AŻ taka różnica? - zapytała z śmiechem.
- Skąd Ty możesz wiedzieć jak moja natura wpływa na męskie otoczenie, mój drogi, skoro jeszcze mnie w żadnym nie widziałeś, poza własnym  - wytknęła język w grymasie rozbawienia. Wytrzymała jego spojrzenie aż do dziwnego, nagłego mrugnięcia. Zmarszczyła czoło. Nie tyle zauważyła jakąkolwiek zmianę w jego wyrazie twarzy ile jej dziwny instynkt podpowiedział jej, że dotyczyło to czegoś niezbyt miłego. Postanowiła nie wnikać w jego sekrety, lecz nie zamierzała pozwolić by coś zepsuło jej własny nastrój.
- No chyba, że siebie masz za wyznacznik całego męskiego rodu - zachichotała